«Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως».
Η ανθρώπινη αποστασία κατά του Θεού με το προπατορικό αμάρτημα επέφερε την απώλεια της ομορφιάς και της ευγένειας.
t Η ανθρωπότητα απομακρύνθηκε από τον Θεό.
t Έχασε την χάρη Του.
t Η ανθρωπότητα αμαυρώθηκε.
t Έχασε τον προσανατολισμό της.
t Άρχισε να νοσεί σωματικά και πνευματικά.
t Κατέληξε σε οριακό μηδενικό σημείο.
t Οδηγήθηκε στον θάνατο.
t Έπρεπε να αναγεννηθεί και να αναπλαστεί.
Στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού η Παναγία είναι το πρωταρχικό πρόσωπο. Είναι το πρόσωπο που γίνεται μοχλός εκκίνησης αυτού του σχεδίου. Συμμετέχει ενεργά στην ουσιαστική ανάπλαση της ανθρωπότητας.
Άραγε, πόση ευγνωμοσύνη της οφείλουμε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, για την προσφορά της αυτή;
«Χαίρε συ γαρ αναγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς
χαίρε σύ γάρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν».
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σ’ αυτόν τον στίχο (τους συλληφθέντας αισχρώς) ο ποιητής δεν εννοεί τους ανθρώπους που συνελλήφθησαν ή γεννήθηκαν από μια ανθρώπινη σχέση.
Μια τέτοια άποψη θα ήταν εναντίον του Θεού και οι καρποί της αγάπης του Θεού δεν θα ήταν δώρο Θεού, αλλά κατάρα.
Έχει ευρύτερη σημασία ο στίχος. Εννοεί τους ανθρώπους που βρέθηκαν αιχμάλωτοι της προπατορικής αμαρτίας.
· Η αμαρτία είναι ουσιαστικά το αίσχος στη φύση.
· Εξευτελίζει και καταρρακώνει τον άνθρωπο.
· Οι καρποί της είναι οι χείριστοι. Φθορά, καταστροφή και θάνατος.
· Συσκοτίζει τον νουν και αλλοιώνει την σκέψη.
· Δημιουργεί σκέψεις δυστυχίας, απελπισίας, κατάθλιψης.
· Οι παροδικοί ευχάριστοι διαλογισμοί δεν είναι ικανοί να παρηγορήσουν.
· Το πνεύμα της αποστασίας λεηλατεί την ανθρώπινη νόηση, την απομακρύνει από την αλήθεια και την βυθίζει στο ψέμα.
Η Θεοτόκος με το παράδειγμά της δημιουργεί το πρότυπο του σώφρονα ανθρώπου.
§ Προσανατολίζει τον άνθρωπο προς την αλήθεια, την αγνότητα, την τιμιότητα και γενικά προς την αναμόρφωση.
§ Δια μέσου της Θεοτόκου συμφιλιώθηκε ο άνθρωπος με τον Θεό.
§ Προς αυτή την συμφιλίωση μας οδηγεί και εμάς.
§ Οδηγεί τον άνθρωπο στη χαρά, στην ειρήνη και στην κατά Θεόν ζωή.
«Χαίρε η τον φθορέα των φρενών καταργούσα».
§ Φθορέας του λογισμού μας είναι ο Σατανάς.
§ Αυτός μας δημιουργεί ομιχλώδεις, πονηρές, κακόβουλες, ανήθικες σκέψεις.
§ Στην βούληση του καθενός έγκειται αν θα τις αποδεχθεί και τις ακολουθήσει, ή αν θα τις απορρίψει.
§ Για την αντιμετώπιση των πονηρών λογισμών, ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, μας συμβουλεύει να είμαστε ταπεινοί και να προσευχόμαστε.
Την Θεοτόκο την διέκριναν η άκρα ταπείνωση και η διαρκής προσευχή. Εντός ενός τέτοιου ανθρώπου επέλεξε να ενσαρκωθεί ο Χριστός.
Με το παράδειγμά της και την γέννηση του Χριστού, γίνεται το εμπόδιο στη φθορά του μυαλού μας και το ανάχωμα στο κατρακύλισμα της ψυχής μας.
Έτσι καταργείται ο φθορέας, χάνει την εξουσία του και οι άνθρωποι ελεύθεροι πλέον, διαθέτουμε πλέον τον τρόπο, να τον αντιμετωπίσουμε.
Χαιρετισμοί του Φ΄ Οίκου
«Χαίρε της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον
χαίρε της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον».
Η σύλληψη του Χριστού εντός της Θεοτόκου προεικονίζει την κολυμβήθρα και το Άγιον Βάπτισμα.
§ Μέσα στη γαστέρα της Παναγίας ο Θεός Λόγος προσλαμβάνει την ανθρωπότητα, την αποκαθαίρει, την αγιάζει και την θεώνει.
§ Κατά το Βάπτισμα, εντός της κολυμβήθρας ο άνθρωπος αποκαθαίρεται του προπατορικού αμαρτήματος, αποκτά το καθ’ ομοίωσιν και του δίδεται η δυνατότητα της θέωσης.
§ Στην Παναγία μας ταυτόχρονα με την μητρότητα, παρουσιάζεται και η πρώτη εικόνα του Βαπτίσματος.
§ Ανακαινίζεται η ανθρωπότητα στη γαστέρα της Θεοτόκου, ανακαινίζεται ο άνθρωπος στην κολυμβήθρα της Εκκλησίας.
§ Με την Γέννησή Του προσλαμβάνει ο Θεός τον άνθρωπο.
§ Με το Άγιον Βάπτισμα ο άνθρωπος προσλαμβάνει τον Θεό και γίνεται δοχείο χαρισμάτων και χάριτος.
Χαιρετισμοί του Ψ΄ Οίκου
«Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου».
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στην αρχή του Ευαγγελίου του, τονίζει: «και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημιν».
Για να σκηνώσει εν ημιν ο Θεός, χρειαζόταν και η σκηνή. Η Θεοτόκος είναι ο τόπος, είναι ο χώρος, είναι η σκηνή, όπου σαρκώθηκε ο Λόγος.
Γι’ αυτό αναφωνεί ο υμνωδός και χαιρετίζει τούτη την σκηνή, δηλαδή την Θεοτόκο. Αυτός ο χαιρετισμός είναι στην καρδιά του, αλλά και ουσιαστικά είναι η συνέχιση του Ευαγγελίου του Αγίου Ιωάννου.
«Χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε».
§ Για την ζωή των Χριστιανών η Θεοτόκος είναι θησαυαρός, είναι η μεσίτρια του κόσμου.
§ Είναι η μεσίτρια που την επικαλούμεθα σε κάθε δύσκολη στιγμή μας.
§ Κατά την περίοδο του δεκαπενταύγουστου ψάλλουμε: «και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν…παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησον μοι εν τάχει».
§ Και η Παρθένος δέεται, μεσιτεύει, βοηθά τους ανθρώπους, αδιάλειπτα.
§ Γι’ αυτό και είναι ο ανεξάντλητος και ο αδαπάνητος θησαυρός της ανθρωπότητας.
«Χαίρε της εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος
χαίρε, της βασιλείας το απόρθητο τείχος».
· Για την Εκκλησία μας, η Θεοτόκος είναι ένας άρρηκτος πύργος. Πάνω σ’ αυτόν τον πύργο στηρίχθηκε το μυστήριον της θείας οικονομίας.
· Οι στίχοι αυτοί όμως μας υπενθυμίζουν και το θαύμα που έγινε στην Βασιλεύουσα.
Όταν της επετέθησαν οι Άβαροι, ο αυτοκράτορας Ηράκλειτος βρισκόταν σε εκστρατεία εναντίον των Περσών, οι οποίοι είχαν κλέψει τον Τίμιο Σταυρό από τα Ιεροσόλυμα.
Η Κωνσταντινούπολη βρέθηκε απροστάτευτη, χωρίς το απαιτούμενο στράτευμα για να την υπερασπιστεί.
Η Κωνσταντινούπολη βρέθηκε απροστάτευτη, χωρίς το απαιτούμενο στράτευμα για να την υπερασπιστεί.
Σ’ αυτή την δύσκολη στιγμή συνέβη και το γνωστό θαύμα, που έσωσε την Πόλη από την άλωση. Η Υπεραγία Θεοτόκος ως άλλος στρατηγός υπερασπίστηκε την Πόλη και τα τείχη της έμειναν απόρθητα.
Στα προαναφερθέντα συνηγορούν και οι επόμενοι στίχοι του Ακάθιστου ύμνου:
«Χαίρε δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι».
· Οι Άβαροι χαμένοι, συσκοτισμένοι, νικημένοι από την Υπέρμαχο Στρατηγό, έλυσαν την πολιορκία της Πόλης και τράπηκαν εις φυγήν.
Δια αυτού του τρόπου σώθηκε η Πόλη από τους εχθρούς της.
· Ταυτόχρονα όμως η Θεοτόκος είναι η προστασία των ανθρώπων, από τους πνευματικούς εχθρούς, τους δαίμονες.
Και αυτοί οι δαίμονες δια των πρεσβειών της Θεοτόκου, τρέπονται σε φυγή. Η Θεοτόκος έγινε το όχημα για την σωτηρία των ψυχών μας.
Γι’ αυτό ας ψάλλουμε: «χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία».
Χαιρετισμοί του Τ΄ Οίκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου