Β΄ Κυριακή των Νηστειών. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Β΄ Στάση των Χαιρετισμών.

Η Αγιά Σοφιά και η Ρωμηοσύνη στο επίκεντρο του κόσμου (Γ΄ μέρος).

Α΄ Στάση των Χαιρετισμών.

Η καταγωγή του Χριστού (κατ΄άνθρωπον)

 

Η καταγωγή του Χριστού (κατ΄άνθρωπον)

Ο Διονύσιος Σολωμός είπε την φράση « Εθνικό είναι το αληθές»

Σε αυτό το μικρό άρθρο  θα γίνει μία προσπάθεια να δείξουμε την καταγωγή του Χριστού κατ’ άνθρωπον . Πολλοί εθνικιστές, Νέο- ειδωλολάτρες ακόμη και πιστοί χριστιανοί δέχονται η πιστεύουν ότι ο Χριστός κατά την ανθρώπινη του φύση ήταν Έλληνας.

Για να δούμε όμως την πραγματική του καταγωγή.

Η Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο των εβραίων και όχι των Ελλήνων. Στην Π Δ βρίσκουμε τις προφητείες για τον Χριστό ώς αναμενόμενο Μεσσία για να σώσει τον Ισραήλ. Σαφώς και υπάρχουν αρκετές προφητείες θα λέγαμε στον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά αυτές είναι πολύ ελάχιστες και είναι πρόνοια του Θεού να μας προετοιμάσει ώς έθνος να τον δεχτούμε.

Οι προφητείες μιλάνε για  τον Χριστό προλέγοντας ότι θα είναι απόγονος του Δαυίδ. «Και ἐξελεύσεται ράβδος ἐκ τῆς ρίζης ᾿Ιεσσαί, καὶ ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται.»  Ησ 11,1 Δεχόμενη η εκκλησία αυτό ψάλλει «Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλαστήσας˙.» (Δ ώδή Χριστουγέννων) Θα είναι δηλαδή η Παναγία μας από την ρίζα του Ιεσσαί ο οποίος ήταν πρόγονος  του Δαυίδ.  

Στην Καινή Διαθήκη οι Ευαγγελιστές αφιερώνουν ολόκληρο κεφάλαιο για την καταγωγή του Χριστού. Ξεκινούν από τον Αβραάμ και φτάνουν στον Ιωσήφ τον προστάτη της Παναγίας μας. Θα ισχυριστούν κάποιοι ότι αυτό δεν αποδεικνύει την εβραϊκή καταγωγή της Θεοτόκου αλλά του Ιωσήφ. Τότε οι ευαγγελιστές το γράφουν μάταια; Οι εβραίοι κρατούσαν τα γενεαλογικά δένδρα για να γνωρίζουν από ποια φυλή προέρχονται. Από τον νόμο έπρεπε κάποιοι να έρχονται σε γάμο της ιδίας φυλής και όχι διαφορετικής άρα ο Ιωσήφ πήρε την Παναγία μας λόγω κοινής φυλής.

Ως γνήσια εβραία η Παναγία μας πηγαίνει τον 8ήμερο Χριστό στον Ναό του Σολομώντος για την Περιτομή. « Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλία.» Λουκ. 2,21 Αργότερα  για τους καθαρισμούς θα προσέλθει και πάλι τον Ναό και εκεί θα συναντηθεί με τον Συμεών. « Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ,…  Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἱεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν Ἅγιον ἐπ᾿ αὐτόν·» 2,22-25 Αυτά όλα είναι διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Αν ήταν Ελληνίδα δεν θα τηρούσε αυτές τις διατάξεις.

Η επίσκεψη επίσης στο Ναό του Σολομώντος όταν ήταν ο Χριστός 12ετής για να εορτάσουν το εβραϊκό Πάσχα αυτό και πάλι υποδηλώνει. «   Καὶ ἐπορεύοντο οἱ γονεῖς αὐτοῦ κατ᾿ ἔτος εἰς Ἱερουσαλὴμ τῇ ἑορτῇ τοῦ πάσχα. καὶ ὅτε ἐγένετο ἐτῶν δώδεκα, ἀναβάντων αὐτῶν εἰς Ἱεροσόλυμα κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἑορτῆς»  Λουκ. 2,41  

Το που κατοικούσε η Παναγία δεν είναι απόδειξη καταγωγής, γιατί τότε ο Πακιστανός που μένει στην Ελλάδα θα μπορεί να πεί ότι είναι Έλληνας. Το όνομα Μαριάμ είναι καθαρά εβραϊκό. Με αυτό το όνομα την αποκαλεί ο αρχάγγελος στον Ευαγγελισμό. « Λουκ. 1,30    καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.  οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυΐδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.» Για Δαυίδ και Ιακώβ μιλάει εδώ ο αρχάγγελος και όχι για Έλληνες.

Ο Απόστολος Παύλος το ίδιο λέει στην προς Ρωμαίους επιστολή του. « ὃ προεπηγγείλατο διὰ τῶν προφητῶν αὐτοῦ ἐν γραφαῖς ἁγίαις   περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυΐδ κατὰ σάρκα» Ρωμ. 1,2-3  ότι δηλαδή προανήγγειλε η Αγία Γραφή μέσω των προφητών ότι κατά σάρκα θα είναι απόγονος Δαυίδ. Επίσης ο Απ Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή επαναλαμβάνει ότι είναι απόγονος του Αβραάμ « τῷ δὲ Ἀβραὰμ ἐῤῥέθησαν αἱ ἐπαγγελίαι καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ· οὐ λέγει, καὶ τοῖς σπέρμασιν, ὡς ἐπὶ πολλῶν, ἀλλ᾿ ὡς ἐφ᾿ ἑνός, καὶ τῷ σπέρματί σου, ὅς ἐστι Χριστός.» Γαλ. 3,16 το επαναλαμβάνει και στην προς εβραίους «  καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας.   οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται, ἀλλὰ σπέρματος Ἀβραὰμ ἐπιλαμβάνεται.»  Εβρ. 2,16

Τα ονόματα των γονέων της Παναγίας μας είναι επίσης εβραϊκά. Τα ονόματά τους (Ιωακείμ και Άννα) παραδόθησαν από το  «Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου» και δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ στην αρχαιότητα. Δεν περιέχεται  στον Κανόνα της Αγίας Γραφής έχει όμως πολλά αυθεντικά στοιχεία και είναι γραμμένο κοντά στα γεγονότα. Και ώς εβραίοι την πηγαίνουν τριών χρονών στον Ναό του Σολομώντος.

Εξαδέλφη της ήταν η Ελισάβετ, μητέρα του Προδρόμου, καθαρά εβραία «εξ οίκου Ααρών» «Ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας ἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξ ἐφημερίας Ἀβιά, καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἐκ τῶν θυγατέρων Ἀαρών, καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς Ἐλισάβετ.» (Λουκ. Ι, 5).   

Ο Χριστός και η Παναγία καλούνται σε Ιουδαϊκό γάμο πιθανόν από συγγενείς τους. « Καὶ τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ γάμος ἐγένετο ἐν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἦν ἡ μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ ἐκεῖ·…. ἦσαν δὲ ἐκεῖ ὑδρίαι λίθιναι ἓξ κείμεναι κατὰ τὸν καθαρισμὸν τῶν Ἰουδαίων, χωροῦσαι ἀνὰ μετρητὰς δύο ἢ τρεῖς.»

Ο Χριστός στις διδασκαλίες του επικαλείται τον Μωσαικό νόμο και όχι ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα. « καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου,» Ιω. 3,14 Το ίδιο κάνει στον πλούσιο που τον ερωτά πώς να σωθεί. «τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, μὴ ἀποστερήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.» Μαρκ. 10,19

Στο διάλογο που είχε ο Χριστός με την Σαμαρείτιδα της λέει ότι η σωτηρία προέρχεται από τούς Ιουδαίους, άρα ότι είναι Ιουδαίος ο ίδιος πώς ακόμη και ορθόδοξοι χριστιανοί αμφισβητούν τα λόγια του; «ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν.» Ιω. 4,22  Άλλωστε και η Σαμαρείτιδα ως Ιουδαίο τον αναγνωρίζει. «λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ᾿ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις.» Ιω. 4,9.

Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι τον κατηγορούν ότι δεν τηρεί τον Μωσαϊκό νόμο, αν ήταν ελληνικής καταγωγής δεν θα μπορούσαν να του προσάψουν τέτοια κατηγορία.

Στο Ταλμούδ στο οποίο περιέχονται ραβινικές διδασκαλίες εκεί οι ραβίνοι βγάζουν χολή εναντίων του Χριστού και της Παναγίας. Εκεί συκοφαντούν την Παναγία ότι είχε σχέση με Έλληνα στρατιώτη,  μάλιστα τον κατονομάζουν ότι τον έλεγαν Πάνθηρα, άρα ο Χριστός είναι «μπάσταρδος» μίας κοινής Ιουδαίας γυναίκας και ενός Έλληνος στρατιώτη. Στο ίδιο βιβλίο οι ραβίνοι ακόμη και σήμερα κάθε έναν μη ιουδαίο τον αποκαλούν γκοϊμ, δηλαδή κτήνος. Οι νέο-παγανιστές, ψευτο- εθνικιστές, ανόητοι χριστιανοί χρησιμοποιούν αυτή την συκοφαντία των ραβίνων για να αποδείξουν τάχα την ελληνική καταγωγή του Χριστού. Οι ίδιοι ήταν όμως που προσπάθησαν να συκοφαντήσουν και την Ανάσταση του Χριστού ότι έκλεψαν το σώμα του οι μαθητές του.

Όσοι με τον ένα η τον άλλο τρόπο δέχονται ελληνική καταγωγή του Χριστού, βλαστημούν τον Χριστό την Παναγία,  Παλαιά και  Καινή Διαθήκη και όλη την Πατερική διδασκαλία. Οι  μαρτυρίες που παρουσιάσαμε από την Αγία Γραφή είναι μερικές από το πλήθος των μαρτυριών που βοούν ότι ο Χριστός κατά την ανθρώπινη του φύση είναι Ιουδαίος. Ως Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί δεχόμαστε μόνο ότι είναι αληθινό και δεν μας χρειάζεται καμία πλαστογράφηση της ιστορίας για να πάρουμε κάλπικη δόξα.

                                                                 Ρωσσόπουλος Ευάγγελος.

                                                                          Θεολόγος                     

Το δάκρυ των πρωτοπλάστων ως μεταπτωτικό φαινόμενο της ανθρώπινης ζωής.

Η Αγιά Σοφία και η Ρωμηοσύνη στο επίκεντρο του κόσμου (Β΄ μέρος).

Η Αγιά Σοφιά και η Ρωμηοσύνη στο επίκεντρο του κόσμου (Α΄ μέρος).

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού σύμφωνα με τον Άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων.

Ο Αντίχριστος και η εποχή του (Γ΄ μέρος).

Ο φθόνος και ο γογγυσμός του πρεσβύτερου αδελφού προς τον άσωτο.