I. «Ου γάρ μη κατά την παράδοσιν της Καθολικης Εκκλησίας πιστευων ή κοινωνών διά των ατόπων έργων τω Διαβόλω άπιστος εστίν». (Ιωάννου Δαμασκηνου, Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως 4,10 PG 94, 1128 Α).
II. «Με την θεολογική γλώσσα θα λέγαμε ότι δόγμα είναι η ορθή ζωή, ενώ αίρεση η διαβρωμένη και εσφαλμένη». (Νικολάου Ματσούκα, καθηγητού Α.Π.Θ., “Δογματική και Συμβολική Θεολογία” , τομ. Β’ , σελ. 20).
III. «Η αλλοτρίωσή μας έχει τόση έκταση και τόσο βάθος έχει δημιουργήσει τέτοια κατάσταση μόνιμης κατοχής, ώστε το αφύσικο και ξένο και επείσακτο θεωρείται πλέον φυσικό και από χρόνια οικείο…επηρεασμένοι από εκσυγχρονιστικά κινήματα που έκαναν πλύση εγκεφάλου στους λογάδες και στο λαό, και πιο πολύ στην πολιτική ηγεσία…Το τρένο του ορθοδόξου πολιτισμού, από το οποίο κατεβήκαμε, για να ανεβούμε στο σύγχρονο της Ευρώπης, είναι όντως πληκτικό και καθόλου ελκυστικό.
…Των Φράγκων τις βιαιότητες και τους εκλατινισμούς εγνώρισαν οι Ρωμιοί πριν από τις καταπιέσεις των Τούρκων και τους εξισλαμισμούς.
…Ο εκλατινισμός τώρα πια δεν είναι κάτι κακό, δεν θεωρείται ανταρσία. Τα αποκρούστικά “φράγκεψε” και “φράγκεμα” της παραδόσεως, δεν ηχούν πλέον άσχημα.
…Όσοι αγαπούμε ακόμη την Ορθοδοξία και κατανοούμε την σπουδαιότητα της αποστολής της, οφείλουμε να ενισχύσουμε τις εσωτερικές αντιστάσεις στον εκδυτικισμό και στο “φράγκεμα” που μας επιβάλλεται». (π. Θεοδώρου Ζήση, καθηγητού Α.Π.Θ., “Φραγκέψαμε”).
Αγαπητοί μου αδελφοί, στην αρχή αυτού του άρθρου εκθέσαμε μόνο μία άποψη από τις χιλιάδες των Πατέρων μας, που καταδικάζουν την αίρεση. Και αυτό γιατί μια ιστορική αναδρομή στις αντίστοιχες Συνόδους, Άγιους Πατέρες και αποφάσεις της Εκκλησίας δεν είναι του παρόντος. Παρόλα αυτά κάποιοι τις υποσκελίζουν και κατευθύνονται ταχύτατα προς αιρετικά μονοπάτια. Ακολούθως εκθέσαμε και τις θέσεις δύο καθηγητών Α.Π.Θ., εκ των οποίων ο ένας είναι ιερέας του νέου ημερολογίου.
Και όλα τα ανωτέρω για να μην θεωρηθεί, πως μόνο οι πιστοί του πάτριου εορτολογίου αντιδρούν και αντιτίθενται στον εκλατινισμό της Ορθοδοξίας και στην αλλοίωσή της με αιρετικές δοξασίες.
Έως τώρα οι πιστοί της Ελλαδικής Εκκλησίας εθελοτυφλούσαν, όταν φωνές ορθόδοξες τους παρότρυναν να αντιδράσουν στα ανοίγματα προς την δύση των φιλοδυτικών (βλ. Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου). Τώρα όμως; Τώρα και ύστερα από τα τελευταία γεγονότα της επίσκεψης του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, κανένα επιχείρημα δεν τους καλύπτει. Με ανείπωτο θράσος παρήλασαν μπροστά από τις τηλεοράσεις μας, οι εναγκαλισμοί, τα φιλήματα και οι εγκάρδιες υποδοχές, τα συλλείτουργα και οι προσφωνήσεις προς τον Πάπα ως «αγιώτατο αδελφό», εκ μέρους του κ. Βαρθολομαίου.
Αναλογιστείτε, προς ποιόν όλα αυτά; Προς έναν κοινό θνητό συνάνθρωπο μας, που αυτοκηρύχθηκε και αποκαλείται εκπρόσωπος του Χριστού επί γης. Ενώ από την άλλη καταδιώκουν μέχρις εσχάτου τους ζηλωτές και τους Εσφιγμενίτες του Αγίου Όρους, που κρατούν ακλόνητη την Ορθοδοξία μας. Και είναι τουλάχιστον απορίας άξιον πώς κάποιοι αγιορείτες συνέταξαν μάλιστα και την ειδική «φήμη» για τον Πάπα. Αναμφισβήτητα υπάρχουν και άφρωνες, που τους ενδιαφέρουν μόνο τα επίγεια και θα θεωρήσουν, φυσικά, πως όλο αυτό το πανηγύρι καλώς έγινε. Το βλέπουν όμως μόνο με μάτια κοσμικά για ειρήνη και αγάπη στον κόσμο. Σ’ ένα κόσμο όμως που θα απουσιάζει η αλήθεια, γιατί μόνο ο Χριστός είναι η αλήθεια. Δηλαδή, έναν κόσμο άθεο, σε σύγχυση και πεπλανημένο.
Τουλάχιστον με αφορμή τα ανωτέρω, οι υπόλοιποι εκκλησιαστικοί ταγοί και πιστοί δεν πρέπει να συμμετέχουν στην αίρεση που δημιουργείται πλέον και επίσημα. Οφείλουν να αντιδράσουν, να τους αποτειχίσουν και να διακόψουν κάθε πνευματική επικοινωνία και συνεργασία μαζί τους. Περαιτέρω ανοχή αυτής της κατάστασης σημαίνει συνενοχή και εγκλωβισμό στις λατινικές αιρέσεις. Με συνέπεια την απώλεια σωτηρίας, και κατ’ επέκταση θάνατο.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν πολέμησαν την αίρεση για λόγους φιλοσοφικούς, αλλά σωτηριολογικούς. Δηλαδή, θεωρούσαν ότι η αίρεση απέκλειε την δυνατότητα σωτηρίας των ανθρώπων, γι αυτό και εναντιώθηκαν. Δεν αντιδρούσαν για λέξεις, ούτε λεκτικούς όρους και φιλοσοφικά φληναφήματα (φλυαρίες). Αντιδρούσαν, γιατί τους ενδιέφερε η ζωή και η σωτηρία των Χριστιανών.
Στη ζωή μας – δυστυχώς - προηγούνται η αμαρτία, η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, η κενοδοξία, η κακότητα και έπονται η αίρεση και η διαστρέβλωση της αλήθειας.
Στον Παπισμό εισήλθε πρώτα ο εγωισμός και η αρχομανία, θέλοντας να υποτάξουν όλα τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες υπό την εξουσία τους. Για τον λόγο αυτό άρχισαν να προβάλουν το πρωτείο του Πάπα της Ρώμης. Για να στηρίξουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες, δεν δίστασαν να διαστρεβλώσουν ακόμα και την ιστορία, δημιουργώντας τις «Ψευτο-Ισιδώρειες διατάξεις». Αυτές, κατά τρόπον τινά, τις παρουσίασαν ως διαθήκη του Μ. Κωνσταντίνου. Δηλαδή, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος μεταβίβασε, μετά τον θάνατό του, την εξουσία του στην Δύση και μάλιστα στον Πάπα της Ρώμης (πολιτική εξουσία). Έπρεπε όμως να εδραιώσουν και θεολογικά αυτούς τους υστερόβουλους ισχυρισμούς τους. Έτσι προχώρησαν και στο «αλάθητο», όπου ο Πάπας Ρώμης όταν μιλάει και αποφαίνεται από καθέδρας, έχει το αλάθητο σαν τον Χριστό μας. Άρα τίθεται πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους. Εδώ όμως συνάντησαν ακόμη ένα εμπόδιο. Την Αγία Τριάδα που συνέχει και συγκροτεί τον κόσμο με τις θείες ενέργειές Της. Η Αγία Τριάδα όμως έχει μία αρχή, τον Θεό Πατέρα. Και αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε με την πρόσθεση του Filioque. Δηλαδή, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Άρα η Αγία Τριάδα έγινε δυάδα, αφού υπάρχουν δύο αρχές, που εκπορεύουν το Άγιο Πνεύμα και ο Υιός στα υποστατικά Του δικαιώματα ταυτίστηκε με τον Πατέρα.
Εύλογα, δημιουργείται το ερώτημα, προς τι όλη αυτή η προσπάθεια, να επιτευχθεί αυτή η ταύτιση; Η απάντηση γίνεται κατανοητή ολοκληρώνοντας.
Ο Παπισμός θεωρεί ότι έχει την διαδοχή του από τον Απόστολο Πέτρο. Αυτό όμως είναι παντελώς αβάσιμο, διότι δημιουργός της εκκλησίας της Ρώμης, δεν είναι ο Απόστολος Πέτρος. Διότι αν ήταν, δεν θα πήγαινε στη Ρώμη να διδάξει ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν πήγαινε σε μέρη, όπου είχαν ήδη ιδρυθεί εκκλησίες χριστιανικές από άλλους Αποστόλους. Προτιμούσε να πηγαίνει σε μέρη, όπου δεν είχε φθάσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, για να μεταδώσει και εκεί το μήνυμά Του.
Οι Πάπες λοιπόν αυτοθεωρούμενοι ως διάδοχοι του Αποστόλου Πέτρου, φρονούν πως έχουν και όλη την εξουσία του. Παρερμηνεύουν την ρήση του Χριστού: «συ ει Πέτρος και επί ταυτην την πέτραν οικοδομήσω μου την εκκλησίαν», ισχυριζόμενοι πως ο Χριστός μεταβίβασε όλη την εξουσία Του στον Πέτρο, άρα και κατ’ επέκταση σε αυτούς. Παραλείπουν τα λόγια του Χριστού: «ουκ ήλθον διακονηθείναι , αλλά διακονήσε». Δηλαδή, ο Χριστός δεν προβάλει πουθενά εξουσία δική Του σε αυτόν τον κόσμο, αλλά προβάλει μόνο την διακονία Του. Γι αυτό και ένιψε τα πόδια των μαθητών Του, για να αποκλείσει τυχόν εξουσιαστικές τάσεις.
Οι Πάπες, λοιπόν, θεωρούν τον εαυτό τους διάδοχο του Απ. Πέτρου, με απόλυτη θρησκευτική και πολιτική εξουσία, με όπλα τους το πρωτείο και το αλάθητο. Αφού λοιπόν με τις αιρέσεις τους μετέτρεψαν την Αγία Τριάδα σε δυάδα, ήταν απαραίτητο τώρα να εκδιώξουν τον Χριστό από τον κόσμο τούτο. Γιατί αν Εκείνος υπάρχει, συγκροτεί, συνέχει τον κόσμο, τελειοποιεί τα μυστήρια, τότε είναι ο απόλυτος άρχων του κόσμου. Αυτό όμως δεν εξυπηρετούσε τα σχέδια των Παπών. Προς υπέρβαση αυτού του κωλύματος, εισάγουν ακόμα μία αίρεση. Αρνούνται τις άκτιστες θείες ενέργειες της Αγίας Τριάδος.
(Άκτιστες θείες ενέργειες της Αγίας Τριάδος: ο κόσμος, η κτίση, τα δημιουργήματα δεν μετέχουν της ουσίας της θεότητας, γιατί τότε θα ήταν ομοούσια. Ο μόνος τρόπος να έρθουν σε επαφή με τον Θεό είναι οι άκτιστες θείες ενέργειες).
Με αυτόν τον τρόπο - υποτίθεται πως αποδεικνύουν - πως δεν έρχεται σε επαφή ο Θεός με τον κόσμο. Έπρεπε ως εκ τούτου να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, να επικοινωνούν με τον Θεό. Η λύση βρέθηκε και ήταν ο Πάπας, ο οποίος στην ουσία αφού εξορίζει τον Χριστό από την γη, παίρνει την θέση Του. Αυτό του δίνει την δυνατότητα να είναι ο απόλυτος άρχων νους, να αυθαιρετεί, να είναι αλάθητος και υπεράνω Οικουμενικών Συνόδων. Να τελεί - με δική του δύναμη και ευλογία - τα μυστήρια, πχ όταν ένας λατίνος ιερέας τελεί μια βάπτιση, λέει: «εγώ σε βαπτίζω», με την εξουσία φυσικά που του δίνει ο Πάπας, ενώ θα έπρεπε να επικαλείται το Πνεύμα το Άγιον. Είναι ολοφάνερο πως από τα μυστήριά τους η Θεία Χάρις παντελώς απουσιάζει.
Εκπρόσωπος του Θεού στη γη, λοιπόν ο Πάπας. Αυτός αποφασίζει για το μέλλον της ψυχής σου. Άμεσες συνέπειες ήταν και τα συγχωροχάρτια, το καθαρτήριον πυρ, η μετουσίωση, η Μαριολογία, ο απόλυτος προορισμός του ανθρώπου, κά.
Είναι προφανές, αδελφοί μου, πως η στρεβλή ζωή, η υπερηφάνεια, η δίψα για εξουσία, ο υπέρμετρος εγωισμός και τόσα άλλα ανυπέρβλητα πλέον ανθρώπινα πάθη, έφεραν την αίρεση. Και συνέπεια της αίρεσης, η αδυναμία σωτηρίας της ανθρώπινης ψυχής.
Η Πατερική ορθόδοξη διδασκαλία ακολουθώντας τη διδασκαλία του Χριστού, τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση, ότι η σωτηρία των ανθρώπων δίδεται ως Χάρις από τον Θεό στους ανθρώπους, που μοχθούν γι αυτήν. Δεν είναι δυνατή η σωτηρία ανθρώπων, από ανθρώπους μη ευλογημένους από τους Άγιους Πατέρες.
Όσοι λοιπόν ορθόδοξοι Χριστιανοί επιθυμούμε την σωτηρία μας, να μην αποκλίνουμε καθόλου από τον σαφή δρόμο των Πατέρων μας, υιοθετώντας έστω και ένα ελάχιστο στοιχείο κάποιας αίρεσης. Προϋπόθεση όμως για να μην ολισθήσει κανείς στην αίρεση, είναι η ορθοπραξία και η καθαρή καρδιά.
«Αύτη η χώρα νεφέλη εστί της δόξης του Θεού εις ην μόνοι καθαροι τη καρδία εισελεύσονται του θεάσασθαι το πρόσωπον του Δεσπότου αυτών». (Ισαάκ του Σύρου, Περί λογισμών).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου