Χαιρετισμοί του Ν΄ Οίκου
«Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας χαίρε, το στέφος της εγκρατείας».
Ο υμνωδός χαιρετίζει την Θεοτόκο. Χαιρετίζει το άνθος το άφθαρτο. Χαιρετίζει το στεφάνι της εγκρατείας.
Υμνεί την Παναγία μας για 2 λόγους:
1. Διότι θαυμάζει την «προ της συλλήψεως» αγνότητα, αγιότητα και σωφροσύνη της και
2. Διότι διατηρεί την αγνότητα και την ταπεινότητά της και μετά την γέννηση του Θεανθρώπου.
Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα ημών των ανθρώπων, όταν επιτύχουμε κάτι αξιόλογο, να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό. Ενώ η Παναγία, αν και είναι βασικό πρόσωπο της θείας οικονομίας, ταυτόχρονα παραμένει η ταπεινή κόρη.
Οφείλουμε να ακολουθούμε το παράδειγμά της.
Θαυμάζοντας τούτη την αγνότητα, ο Ιερός Νικόλαος Καβάσιλας αναφωνεί: «Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνη, άρνηση κάθε κακίας, άσκηση όλων των αρετών, ψυχή από το φως καθαρότερη, σώμα εντελώς πνευματικό, λαμπρότερο από τον ήλιο, από τον ουρανό καθαρότερη, από τους χειρουβικούς θρόνους ιερότερη».
«Χαίρε δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί».
Η άσπιλη και ταπεινή κόρη καρποφόρησε κατά απαράμιλλο τρόπο. Η καρποφορία τούτου του θαυμαστού δένδρου είναι η γέννηση του Θεανθρώπου, είναι η χαρά, είναι η τροφή στο πνευματικά λιμοκτονούν ανθρώπινο γένος.
Τούτο τον καρπό γεύονται όλοι οι άνθρωποι. Είναι «ο αμνός ο άμωμος, ο εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος ώ τους εσθίοντας αγιάζων».
«Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις».
Οι περισσότεροι άνθρωποι πριν την έλευση του Χριστού ήταν αποπροσανατολισμένοι και δέσμιοι ειδωλολατρειών.
Η κυοφορία της ταπεινής κόρης, ο καρπός της, έγινε οδηγός των χαμένων και των πλανηθέντων από την αμαρτία. Έγινε ο οδηγός των ποθούντων της πνευματικής ελευθερίας και απαλλαγής από την πλάνη.
«Χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις».
Όταν σφάλουμε, όταν αμαρτάνουμε, όταν χάνουμε τον δρόμο προς τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε ένα στήριγμα, μια βοήθεια, μια ελπίδα συμπαράστασης, ώστε να βγούμε από το τέλμα της αμαρτίας, στο οποίο έχουμε περιπέσει και να ανορθωθούμε ξανά, αποκτώντας συγχώρηση από τον Δεσπότη Χριστό.
Η Θεοτόκος που αγαπά το γένος των ανθρώπων, δέεται υπέρ ημών και μεσιτεύει στον Υιό της να λάβουμε συγχώρηση. Και έχει παρρησία η δέησις αυτή, γιατί: «πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου».
Χαιρετισμοί του Ο΄ Οίκου
«Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα».
Η Θεοτόκος είναι η χώρα, που χώρεσε τον αχώρητο Θεό.
Ο Χριστός δηλαδή, χώρεσε στην πεπερασμένη μήτρα της Παρθένου και προσέλαβε εξ αυτής την ανθρώπινη φύση Του. Γι’ αυτό και την ονομάζουμε «πλατυτέρα των ουρανών». Ασύλληπτο μυστήριο, αλλά πραγματικό γεγονός. Παραβιάζει την λογική των ανθρώπων και δοκιμάζει την πίστη τους.
«Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε, των πιστών αναμφίβολον καύχημα».
Σε όσους δημιουργούνται αμφιβολίες, ενδοιασμοί, δισταγμοί, σε όσους ο ορθολογισμός τους δεν τους επιτρέπει να δουν πλατύτερα, σε όσους ο υλισμός είναι το πρώτιστο στη ζωή τους, σε όλους αυτούς η απιστία είναι το κυρίαρχο.
Οι άπιστοι αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού, την αιωνιότητα και την αθανασία της ψυχής. Γενικά εναντιώνονται σε οτιδήποτε αφορά την πίστη μας.
Σε αυτών των ανθρώπων τα αυτιά, οποιαδήποτε μνεία για τον Χριστό ηχεί ως σκάνδαλο.
Στις ψυχές και στις καρδιές όμως των πιστών κυριαρχεί η βεβαιότητα και η ασφάλεια.
t Και η Θεοτόκος είναι το καύχημα των πιστών.
t Είναι η ελπίδα τους.
t Είναι η μεγάλη αγκαλιά που τους χωράει όλους.
t Είναι η Κόρη που συνάπτει τα ασύμπτωτα.
«Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
Χαίρε, η παρθενία και λοχείαν ζευγνύσα».
Οι άνθρωποι προ Χριστού είχαν ξεφύγει παντελώς από τον δρόμο του Θεού.
Είχε δημιουργηθεί αβυσσαλέα αντίθεση, τεράστιο χάσμα, μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Το χάσμα αυτό δεν μπορούσε να γεφυρώσει κανένα από τα κτιστά όντα.
Μόνον ο ίδιος ο Θεός.
t Και το έκανε πραγματικότητα ο Λόγος, ο οποίος με την ενανθρώπησή Του ένωσε «τα το πριν διεστώτα».
t Στο Θεανδρικό πρόσωπό Του καταργήθηκε η αντίθεση και ήρθε το πλάσμα κοντά στον Πλάστη.
t Έφερε την καταλαγή και την συγχώρηση.
t Έφερε την συμφιλίωση, κατήργησε τις αντιθέσεις.
Στη Θεοτόκο οι αντιθέσεις συντέθηκαν αρμονικά σε αγαστή ενότητα.
· Η αμαρτωλή ανθρωπότητα συναντά και ενώνεται με τον αναμάρτητο Θεό.
· Στο πρόσωπο της Παναγίας συνευρέθησαν ταυτόχρονα η γέννηση και η παρθενία.
· Η σύλληψη άνευ σποράς. Αδιανόητο.
· Και όμως ταυτίστηκαν και εναρμονίστηκαν επ’ ευδοκία του Αγίου Πνεύματος.
· Όλα αυτά είναι αδύνατον να κατανοηθούν με ανθρώπινη λογική και φιλοσοφικούς στοχασμούς, αλλά με εμπειρία ζωής.
«Χαίρε φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα».
t Εκείνη την εποχή, κυριαρχούσε ένα φιλοσοφικό δόγμα, ότι: «Θεός ανθρώπω ου μίγνυνται». Δηλαδή, ότι ο Θεός και ο άνθρωπος δεν μπορούν να ενωθούν.
t Αυτοί οι φιλοσοφικοί ισχυρισμοί διαψεύσθηκαν και καταρίφθησαν ολοκληρωτικά, στο πρόσωπο του Χριστού.
t Στο πρόσωπο του Χριστού η Θεότητα και η ανθρωπότητα έγιναν ένα.
t Τούτο το μυστήριο συντελείται εντός της Θεοτόκου.
t Άφωνοι και άσοφοι καταλήγουν οι φιλόσοφοι.
t Η δύναμις του Θεού καταλύει τους ανθρώπινους φιλοσοφικούς ισχυρισμούς.
«Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί».
t Καταρρίπτοντας η θεία δύναμις τα επιχειρήματα των φιλοσόφων, τους κάνει να φαίνονται «μωροί» και αδύνατοι να διαλεχθούν.
t Αυτήν την αδυναμία τονίζει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του: «για τους απολειμμένους, δηλαδή για τους άπιστους, φαίνεται μωρία, για τους σωζομένους δύναμις Θεού».
t Και αποστόμωσαν τους σοφούς της γης.
t «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά».
Γι’ αυτό οι Απόστολοι δεν χρησιμοποίησαν ρητορικές εκφράσεις και φιλοσοφικά τεχνάσματα στους λόγους τους για την διάδοση του Ευαγγελίου, αλλά στηρίχθηκαν στη δύναμη του Θεού, ώστε να μην έχει σαθρά στηρίγματα η πίστις μας.
Αυτό το κάνει σαφές και πάλι ο Απόστολος Παύλος: «ο λόγος μου και το κήρυγμα μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως, ίνα η πίστις υμών μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ’ εν δυνάμει Θεού» ( Α΄ Κορινθ. 2, 1-5).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου